Het is weer zo veer… vrijdag voedselbank-dag
In de laatste weken heb ik altijd op vrijdag, tussen 1 en 2 uur in, een vaste afspraak met de voedselbank.
Maakt niet uit hoe laat ik er kom ik sta altijd in een rij met de anderen die dit date hebben. Kom ik te vroeg, staat er al een rij mensen voor het gesloten port. Ben ik later sluit ik soms wat verder voor, soms helemaal achter in de rij aan, die zich in de haal waar ik mijn “boodschappen” gelukkig en dankbaar maken mag bevind.
Het is nooit een saaie wachtrij. Veel mensen kennen elkaar, sommigen komen niet alleen, sommigen kennen elkaar van de “boodschappen rij”. Van gezicht ken, herken ik ondertussen ook een aantal mensen.
Da zijn de mensen met een geel toegangspasje. Ik noem deze graag “chipkaart”, omdat ik hiermee mag betalen… De gele chipkart dus gerechtigd je langs de witte chipkaartjes rechtstreeks naar de ingangscontrole te gaan, die redenen voor de rij is. Ze mogen er langs, omdat ze niet lang kunnen staan, slecht te voet zijn, weer terug naar werk moeten of… Er was mij nooit een uitleg over gegeven, maar als er dan iemand in een scootmobiel langs rijdt met zo’n kaart, wordt het duidelijk.
Ook de vrijwilligers, die de goederen uitdelen zijn ondertussen bekende gezichten voor me. Voor de een of ander ben ik blijkbaar ondertussen ook bekend.
In de rij te staan geeft me de gelegenheid naar de mensen te kijken. Een fijne “sport” van die ik ook op terrasje zittend hou. Ook kan ik een beetje zien, wat er vandaag in de “aanbieding” zit. Weer margarine, Becel light… nee, niet meenemen, heb er al voldoende van en ja, vandaag zijn er opbakbroodjes, geweldig.
Da is ze weer… die dame, die altijd goed gekleed en op hoge hakken hier komt. Ze lijkt de voedselbank met een super te verwarren. Bij elke “schap” kruipt ze bijna over het band wat tussen haar en de “schap” zit. Oh nee, het is geen smal tape, het is een transportlijn, die de kratten met de “boodschappen” draagt.
De man voor me in de rij speelt een speel op zijn mobiel. Beter dan die dame die een andere keer voor me met handen en voeten over haar belevenissen als spectator bij de laatste voetbalwedstrijd verteld en ik bang moest worden een schop of een klap te krijgen.
Een andere keer was ik met een man achter me in de rij in het gesprek gekomen. Hij vertelde me dat hij door de echtscheiding zijn huis moest verkopen, zijn (ex)vrouw bij en met de buurman ging leven en hij op die manier in de schuldensanering terecht was gekomen.
Eindelijk, mijn beurt… Afhankelijk van je levensomstandigheden (alleenstaand, met kinderen of gezin) krijg je een bepaalde kleur en maat krat. Mensen met kinderen krijgen ook nog een muntje voor wat extra fruit. De mijne is altijd een rode krat, gezinnen krijgen en zwarte. Als de krat voor mij op band wordt gezet, vind ik al wat goederen erin. Blikken met fruit of groenten, snoep, flesjes Amsterdamse Cola, trouwens erg lekker, deegwaren. Apropos snoep, op moment wordt kerstsnoep naar de Voedselbanken gestuurd, zo had ik gisteren een hele zak van 1 kilo Sinterklaas strooimelange gekregen en Sneeuwpopjes als ijsdessert, lekker.
Veel van de makkelijk bederfelijke goederen met name vlees en vleeswaren worden bevroren uitgereikt. Mijn diepvries was nog nooit zo vol geweest. Alleen voor yoghurt uit de diepvries ga ik zeker niet meer. Ontdooid smaakt die wel nog enigszins, maar ziet er bedorven uit, omdat zich door het vriezen vaste onderdelen en water scheiden en zich, ook door kloppen, niet meer met elkaar verbinden.
Mijn buurman aan het band krijgt zoals ik en pak reist en een pak deegwaren. Hij probeert te onderhandelen of hij niet in plaats van de deegwaren nog een pak reist kon krijgen, maar nee, dat mocht niet. Kort besloten heb ik hem mijn pak reist gegeven en hiervoor in plaats zijn deegwaren genomen.
Aan het einde van het band staan er tafels om je goederen in te kunnen pakken. Onder het pakken valt me op, dat er alweer leverpastei erbij zit en ik laat ze achter voor de echte liefhebber.
Ik grijp niet meer alles, omdat ik ook niet alles lust en het voor mij ook niet puur om bezit gaat. Ook ben ik er bang voor, het weg te moeten doen, als het dan toch niet smaakt. Zonde toch, alleen iets te grijpen omdat het ogenschijnlijk niets kost. Zal je het kopen, als het wat kost, als je ervoor moet betalen. En eigenlijk heb ik toch wel geleerd, dat alles in het leven één, zijn prijs heeft, ook is die in munten niet te berekenen.
Reactie schrijven