“Krijg ik vanochtend geen kus?” riep ik hem achterna, die op zijn weg naar werk de deur al had geopend om naar zijn auto te lopen. Snel kwam hij weer naar me toe, om me een haastend en vluchtig kusje op mijn mond te geven. De glimlach, die dat kusje bij me uitlokte was voor hem niet meer zichtbaar geweest, zo snel was hij de deur uit.
Mij begeleide de kus de dag in…Hem heb ik nooit gevraagd, toch hoop ik, dat het voor hem ook zo was geweest.
Jaren geleden was ik gevraagd, binnen “Zar en Zimmermann”, een Opera van Albert Lortzing, een kleine bijrol over te gaan nemen, waarin ik op een trouwerij de bruid moest spelen. Bij de rol hoorde ook een zoen met de bruidegom. Geen ding, dacht ik, immers hoort een kus/zoen bij veel rollen en stelt als “podium/film kus” niets voor. Toch had ik geen rekening ermee gehouden, dat die man die de bruidegom speelde, er anders over heeft gedacht. Het kwam dus tot de kus en voordat ik het kon begrijpen, had ik zijn tong in mijn mond en maakte hij gebruik ervan, dat ik of wij op het podium stonden voor meerdere honderd mensen. Erg geschrokken en boos, wilde ik hem in zijn tong bijten. In mijn gedachten zacht ik me hem wegstoten van me en een klap geven… Maar niets daarvan deed ik. Ik voelde me vies, gebruikt en opgeleverd, maar… ik bleef in de rol…
In de jaren daarna had ik nog meerdere kus scenes. Maar nooit meer zonder bijbehorende repetities. Moet je het kussen oefenen/repeteren? Kun je oefenen een vreemde mens te kussen? Misschien is oefenen de verkeerde uitdrukking. Oefenen misschien dus niet, maar je moet tijd krijgen, jezelf op de “vreemde” in te laten. Tijd om een gevoel te kunnen ontwikkelen, tot de vreemde, ook en vooral tot de rol, tot die mens in die je gaat veranderen, als je een rol speelt.
En de partner in het speel… idd belangrijk! Van begin aan is het natuurlijk makkelijker als je je partner sympathiek vindt. Maar is het stuk goed en je partner een goede acteur, die zich in zijn rol kan inleven, wordt het simpel ook de intimiteit van een kus toe te kunnen laten. Voor mezelf was het ook altijd belangrijk me veilig en ongedwongen te kunnen voelen. Nooit weer wilde ik zo maar “een tong tot in mijn hals” moeten voelen. Heel veilig voelde ik me wat dat betreft steeds met homoseksuele partners.
Alleen… veilig stellen van en voor eigen gevoelens? Op toneel leefde ik het verdriet, de woede, de vriendschap, de liefde… de gevoelens, die de rol aan me vroeg, van me vergde. Op die manier was ik ook altijd een klein beetje verliefd geworden op die man, die mijn partner heeft gespeelt, was ik vriend geworden met de mensen, die mijn vrienden speelden.
En vandaag dan…dat bij de kus het gevoel een rol moet spelen is me gebleven. Kussen zonder gevoel, puur techniek, kan natuurlijk, maar levert voor mij geen voldoening op… kan bij mij intimiteit niet opwekken en verdiepen, kan ook geen verlangen oproepen!
Reactie schrijven