gedachtenwandeling

Zo, bril af, iPad ter zijde en licht uit. Schaduwachtig en voordat mijn ogen dicht gaan, wordt mijn slaapkamer weer voor me zichtbaar. Ik hoor de regen op mijn dak kletteren. Gelijkmatig, nu slechts alleen af en toe onderbroken door een knal, veroorzaakt door een eikel die op mijn dak neerstort. 

Nauwelijks is het me mogelijk zo meteen in slaap te komen. Dus gaan mijn gedachten aan de wandel. Ze wandelen door de afgelopen dag. Het was een goede dag geweest. Mijn schilderij af gemaakt, mijn 4eclown. Jam gekookt, lekker eten voor me klaar gemaakt… Via de mail en de app wat contacten met vrienden gehad. Tussen alles ander in altijd weer een kijkje genomen op de datingsite. Misschien kom ik toch een keer “Mr. Right” tegen en die reageert dan ook nog op mijn profiel. Ik heb maar nog heel zelden de moed, om de eerste stap te maken… Een rustige dag, dus een goede dag!? Alleen? Ja. Eenzaam? 

Op de “wandeling” nu bij mijn gevoelens beland zie ik het grote verlangen in mee naar intimiteit en liefde. 

Lichamelijke intimiteit is makkelijk te bereiken en niet alleen door masturberen. Een “relatie” om de seks? Hoezo niet? Een tijdje heb ik ervan kunnen genieten tot ik heb begrepen, dat het de leegte die ik in me voel alleen maar groter maakt. 

Intimiteit is zo veel meer dan seks. Een goed gesprek, handen, die elkaar als toevallig vinden en blijven vasthouden, een warme knuffel kunnen geven en ontvangen, de gemeenschappelijke lach voor die geen woorden nodig zijn, vriendschap in de ogen van een ander kunnen en voor een ander laten zien en, en, en… zo veel, voor mij te veel om op te noemen. Ook mis ik soms de woorden, om op te kunnen noemen wat geboren is vanuit gevoelens. Intimiteit en gevoelens, voor mij dus met elkaar verweven. Los van elkaar maar enkele draadjes.

Is dat weefsel dan dat wat liefde uitmaakt, wordt of is? Ja en nee, denk ik bij me. Ja, het is al dat en meer…Nee, het kan geen liefde zijn, als die niet in me zit. Liefde moet ik in me dragen, in me voelen, om ze te kunnen leven. 

“Je moet van jezelf houden, om van een ander te kunnen houden.” Een vak gebruikte uitspraak, toch wat houdt dat in? Mijns inziens kan ik van alles houden, wat me uitmaakt, wat en hoe ik ben. Ik kan ook veranderen aan en bij me, wat ik aan liefde tot mezelf minder waardvol beschouw, maar…is dat dan liefde of te wel maar narcisme? Wat ik weet is wat ik voel, en dat is liefde diep in mezelf, liefde tot het leven, liefde tot dat wat is, nu, niet gisteren en niet morgen. 

Op mijn gedachtenwandeling besef ik, dat mijn verlangen niet het verlangen naar de liefde is, maar dat verlangen naar een verbinding. Een verbinding in die ik me vrij kan en mag voelen, mijn liefde kan laten zien en kan geven.

Liefde kun je geven en ontvangen. Gegeven liefde is gedeeld, maar nooit verloren. Als ik goed naar binnen luister, voel ik dat de gegeven liefde tot een dubbel is gegroeid. Ontvangen liefde kan niet tot je eigen liefde worden en komen wonen in je ziel, maar ook zij is voeding voor ze en laat je liefde groeien.

Met mijn wandeling aangekomen bij mijn liefde, laat ik mijn verlangen los en val in een diepe rustige slaap!