November, een maand met specieel herinneringen voor mij.
Zondag 28 november 2010
Het was een zeer koude dag. Het is bevroren. Ik ging naar de tuin om de vogels te voeden. Jürgen was nog steeds boven. Het was zondag, en toch wilde hij aan het werk, zoals altijd. Ik had het opgegeven iets daarentegen te zeggen. Het raam van de slaapkamer was geopend en Jürgen riep me: Kom! Ik vroeg wat er aan de hand was? Hij zei, kom dan! Met tegenzin ging ik naar boven. Op de eerste verdieping beland, zegt hij tegen mij: ik voel me niet goed, ik weet niet wat er is. En mijn terughoudendheid was gesmolten. Ik vroeg aan hem, wat er mis was, en hij wees naar de telefoon. De hoorn lag naast het bed. Jurgen vertelde me dat A. had gebeld en dat hij het hoorn niet kon vasthouden. Vreemd! A. zal opnieuw bellen, zei ik, ga maar gewoon nog een beetje op bed liggen, als het niet goed gaat met je! Maar hij wilde niet. Ik ging naar beneden gevolgd van Jürgen. Hij ging aan de tafel zitten en ik vroeg hem wat er aan de hand was, wat hij voelde, of hij pijn had. Ik begon naar hem te kijken en besefte, dat er iets mis was. Moet ik de "Spoedpost" opbellen? vroeg ik aan hem. Hij antwoordde: “Oh nee, ik voel me alweer beter!” Terwijl ik een vreemde traagheid aan hem kon zien. Toen viel me zijn mond op, die scheef stond! Al mijn alarmbellen gingen af! Ik belde de spoedpost op en beschreef de situatie. De dame aan de telefoon vroeg me, of we zelfstandig naar de ziekenhuis - spoedpost konden komen? Ik antwoordde ja, dat konden we. Ondertussen waren de telefoons afgegaan, eerst weer A., die zich zorgde, omdat Jürgen de telefoon had laten vallen. Daarnaar belde B. op, die ondertussen van zijn bezorgde moeder was gealarmeerd. Hij vroeg aan mij, of hij zou komen en of ik hulp nodig had. Ik vertelde hem dat hij natuurlijk zou kunnen komen, maar dat ik nu geen tijd meer had en dat we spoedig naar het ziekenhuis moesten. Jürgen douchte ondertussen en kleed zich aan onder mijn assistentie, maar wel nog zelf!
Nu snel naar het ziekenhuis rijden. Jürgen was natuurlijk niet meer in staat om te rijden. Het instappen in de auto was al moeilijk voor hem. Eigenlijk woonden wij niet ver weg van het ziekenhuis, maar ik moest omrijden wegens een bouwplaats. Jürgen was steeds stiller en angstiger geworden tijdens de rit. Als we het ziekenhuis bereikten, stond B. al met een rolstoel buiten klaar. We werden onmiddellijk doorgestuurd naar een onderzoekkamer. Jürgen was ondertussen niet meer in staat om bepaalde objecten te benoemen, woorden te vinden. Hij makte ons duidelijk, dat hij het object kon herkennen, maar niet op het woord kon komen! Het was duidelijk dat er iets gaande was in zijn hoofd! Beroerte? Stiekem hoopte ik het, want we waren snel geweest en bloedverdunners konden misschien nog helpen. Jürgen wordt naar een CT-scan meegenomen.
Dr. T H werd van huis gehaald, als de senior neuroloog van het ziekenhuis! De scan toonde een grote bloeding in de linkerhersenhelft. Jürgens bloeddruk was ongelooflijk hoog, meer dan 245! Hij werd naar IC, Intensive Care gebracht. Ondertussen vertrok zijn "geest"!
Terwijl Jürgen "verdween" in een diepe, diepe slaap, vocht men voor zijn leven! Het enige wat haalbaar was en op moment zou kunnen helpen, was het verlagen van de bloeddruk. Dat mocht niet te snel gebeuren. De bloeding moest worden stopgezet, stop! Een operatie met een opening van de schedel was geen optie, omdat de positie van de bloeding te diep in de hersenen zat en met het bloed te veel hersenmassa mee zou komen. Ondertussen, waren alle kinderen plus partners van Jürgen aangekomen. Ik voelde me onmachtig en vreselijk. Ik probeerde de kinderen terug te houden van het trekken aan Jürgen. Ze wilden hem stimuleren en ik verstond ze, maar het had geen nut. Ze wilden ook antwoorden van mij, maar ik kon hun geen geven, want ik had zelf geen. Ik begreep het, ze wilden niet, dat haar vader verdwijnt, maar hij moest rusten en slapen! Op sommige momenten stond de hele club rond zijn bed, in gesprek met elkaar, hun eigen zorgen uit te wisselen, op de baai te houden. Of ze hebben geprobeerd om zo dicht mogelijk bij Jürgen te gaan zitten, om zijn hand vast te houden en hem een reactie af te dwingen.
In mijn hele leven had ik me nog nooit zo machteloos en alleen gevoeld!
En nooit was het zo duidelijk voor me geweest, dat de kinderen me niet vertrouwden.
Reactie schrijven