Naar mate de feestdagen dichterbij komen, komt nu ook het klein beestje “eenzaamheid” vaker en dichter bij me bij. Het kan uitgroeien tot een groot zwart roofdier, dat met zijn lange scherpe nagels oude wonden open krabt tot de tranen in mij opstijgen. Nu nog een klein, om aandacht vragend beestje, sluipt het zachtjes als een kat om mijn benen hen. De vragen van kennissen en vrienden ernaar ‘heb je al een boom?’, ‘wat ga jij doen met kerst?’, ‘ga je je familie zien?’... lijken voeding voor het beestje. Evenals de blikken van medelijden, als mijn antwoorden op de vragen ‘nee’ zijn en ‘ik ben alleen, heb geen boom en nog minder het geld om naar mijn familie te reizen.”
In mijn gedachten had ik het voor mij alleen al gezellig gemaakt met de feestdagen. In mijn knus, versierd huisje de kaarsjes aan... lekker eten koken, wanneer en wat ik wil... tranentrekkers kijken... muziek maken en luisteren... schilderen...
Heel graag zou ik een keer weer en gans willen bakken en eten. Ah, ik kan ze bijna reuken en smaken de “kerstgans” met rode kool en “Knödeln”, zalig, hemels! Maar ja, dan maar een eend? Met appels en sinaasappels gevuld en goudbruin gebakken. Kan ook prima met rode kool en “Knödeln”. Semmelknödel zelf gemaakt natuurlijk en het liefst met “Salzgebäck” (letterlijk vertaald: Zout gebak; b.v. Bretzeln zijn van Salzgebäck). Maar ja, kom ik niet meer bij de Lidl, dan doen het ook Kaiser broodjes of stokbrood, liefst een dag oud, die zijn beter te verwerken.
In mijn kinderdagen en jeugd was het altijd gepaneerd en gebakken karper met kerstavond. De karper was weken van tevoren bij de visboer bestelt en een paar dagen voor kerst nog levend afgehaald. Tot op de kerstdag was dan het badkuip bezet door de karper en ik herinner eraan met mijn broer samen over de kant van het bad hen met de karper gespeeld te hebben. Een keer op tafel was het altijd opletten niet een van de eindstukken van de karper te krijgen. Die zitten vol met graten en zijn weinig plezierig te eten. De gans, wildvlees, eend, dus vlees waren voor de 1e en 2efeestdag.
Reflecterend over de kerstavonden in mijn leven, valt me de diversiteit op. Een aantal jaren was ik wel alleen, maar moest en wilde ik de feestdagen ook werken. Zelf met kerstavonden heb ik vaker gezongen b.v. in de avonddiensten, vroeger nog nachtdiensten, van de kerk. Kerst en de jaarwisseling waren (en zijn het nog, denk ik) voor artiesten hoogtijden. Veel werk, maar ook altijd omgeven van veel mensen, vrienden en collega’s. Pas naar mijn tijd op toneel, was ik dan soms wel echt alleen...
Au en da is die weer, het zwaarte roofdier, die oude wonden open krabt. Ik herinner de kerstavond als ik het uit heb gemaakt met mijn vriend, vast besloten het kindje, wat onder mijn hart groeide ook zonder partner groot te krijgen... het kindje wat ik een aantal weken later heb verloren.
En da is de herinnering aan de kerstavond in 2010 die het beest heeft aangewakkert. Een kerstavond die ik met mijn man toe heb gebracht in een CVA revalidatie kliniek. Nooit in mijn leven was het dier zo groot geweest...
Met het schrijven wordt het beest weer tot een klein katje en ik voel me niet eenzaam maar begiftigd door een leven rijk aan herinneringen en liefde.
Op mijn weg tot de opbouw van nieuwe herinneringen en liefde, wens ik jullie allemaal een zalige kerst en een fijne jaarwisseling.
Liefs
Reactie schrijven