Wat een prachtige Nieuwjaarsdag. “De buren hebben al hun rotzooi van de afgelopen nacht weggehaald... “ denk ik op mijn weg met mijn honden en de camera naar de dijk. Graag wil ik de lucht invangen met mijn camera... Nog is het licht bleek. In het Duits bestaat er zo een mooi woord voor bleek licht – fahles Licht.
Een keer op de dijk beland is de bleekheid verdwenen en die zon staat diep en verblind mijn ogen. Tegenlichtopnames! Het is erg nat en water druppels hangen in de struiken. Mooie motieven voor de camera. De honden genieten het, los te kunnen lopen en worden ook zonder duik kletternat van het rollen in het gras. Ook mijn gedachten gaan aan de wandel.
Het jaar 2020 is begonnen. Het is dan ook het begin van een nieuw decennia. Als ik mijn afgelopen decennia in een “vogelvlucht” bekijk, zo was het een decennia vol van afscheid nemen, zorg en verzorging, zielenpijn en tranen. Het was ook een decennia van gevechten. Gevechten om het leven, het overleven van mijn man en mijn leven zoals ik het ken, kende. Een gevecht geboren vanuit het onvermogen los te kunnen laten en of willen. Een strijd die te voeren was, om tot mezelf terug te vinden. Vanuit mijn zicht nu, was het een gevecht tegen windmolenvleugels geweest. Maar voor mij nodig en “mijn weg”!
Toen de strijd heeft gewoed in me, was ik op zoek gegaan naar bondgenoten, niet realiserend, dat ik alleen in mezelf moest en kon zoeken.
Diep in het alleen zijn en de eenzaamheid, heb ik me uiteindelijk gevonden, mezelf weer kunnen zien. Mezelf en niet het beeld, de “rol” in die ik me graag had gezien.
Met het nieuwe jaar, het nieuwe decennia zijn de sluiers voor mijn innerlijke ogen weggevlogen. Mijn blik is helder en mijn dromen zet ik kleurrijk op een doek.
Oh ja, ze zijn da nog de dromen en het verlangen, maar net als het verlies en het verdriet hebben ze hun plek gekregen.
Met mijn natte honden weer thuis en bij een lekkere kop koffie moest ik denken aan het Schumann Lied “Die Mondnacht “ (tekst: Joseph von Eichendorff)
https://youtu.be/Lbjp1K6XfRw
Mondnacht (Joseph von Eichendorff)
Es war, als hätt’ der Himmel
Die Erde still geküßt,
Daß sie im Blütenschimmer
Von ihm nun träumen müßt'.
Die Luft ging durch die Felder,
Die Ähren wogten sacht,
Es rauschten leis’ die Wälder,
So sternklar war die Nacht.
Und meine Seele spannte
Weit ihre Flügel aus,
Flog durch die stillen Lande,
Als flöge sie nach Haus.
Allemaal beste wensen met 2020!
Liefs
Reactie schrijven