“Wat ben ik toch een egoïstische tante”, vliegt het door mijn hoofd.
Vandaag is een lieve vriend van me jarig en af van de felicitaties, die ik wel en natuurlijk aan hem over heb gebracht, vraag ik aan hem wat hij van mijn nieuwst schilderproject denkt...
Zou en kan hem toch “worst wezen”! Uiteindelijk gaat het hier en vandaag om hem en niet om mij. Ik had hem toch kunnen vragen, naar zijn plannen voor vandaag, toch? Ten minst heb ik hem maar wel gevraagd hoe het met hem gaat.
De laatste maanden vlogen op Facebook hoofdzakelijk de “likes” en of “geweldigs” tussen ons hen en weer, terwijl ik toch een tijd geleden smoorverliefd op hem was geweest en hij mij ten velerlei opzicht en raad en troost gevende vriend is geweest.
Onze huidhonger en onze creativiteit heeft ons bij elkaar gebracht. Weken was onze contact beperkt op een intensieve schriftelijke. Ik bewonderde zijn eerlijkheid en zijn vermogen gevoelens uit te kunnen drukken. Zijn “Wortgewalt, Woordkracht” trok me in de ban.
“...goh, wat spreek je toch mijn taal, en ja we verdwijnen maar wat graag in ons verdriet en ja we koesteren onze eenzaamheid en ja we zwelgen in zelfmedelijden, wij mensen, we zijn er verslaafd aan maar waarom dan? misschien wel om de echte pijn te ontwijken, de desillusie van het bestaan, de pijntjes die ons gevormd hebben, de pijn van ons lot om te sterven en dan is de pijn van verlies hoe gek het ook klinkt een soort reddingsboei, een houvast. het is de moeder aller verslavingen, alcohol, drugs, zijn er niets bij, nou ja, het zijn er de symptomen van. Het is misschien wel geen kwestie van loslaten maar juist toelaten in zijn hele omvang, helder, open, eerlijk, bijna niet te doen maar als dan volgt onherroepelijk verlichting, vrijheid, ruimte. Ik heb er moeite mee omdat de pijn, opgelopen toen ik weerloos was, bijna onbereikbaar is geworden en dus leef ik vaak met mijn tanden op elkaar ook al omdat ik niet zingen kan.
ik vind het fijn om je te schrijven, het ordent in zekere zin mijn behoeftes, mijn verlangens. Het is fijn om je te schrijven omdat je me het gevoel geeft dat mijn schrijven bij je mag landen, zo ook jouw schrijven bij mij. We zijn zojuist FB-vrienden geworden, het zal je snel duidelijk worden dat we heel verschillende levens hebben, maar toch vind ik het fijn om je te schrijven, zoenen zelfs zonder je ooit gezien te hebben.
je hebt gelijk, huidhonger helpt ons om onszelf te leren kennen en ja lichamelijkheid, körperliche Liebe, is een primaire levensbehoefte en de taal van die liefde spreekt in zoenen en strelen en is per definitie teder, seks is zo armoedig en ik pleit er dan ook voor om dat woord af te schaffen, bah, wat een schraal woord, wat een schrale bezigheid.
lieve Elke, ik ken je amper, we zijn zo verschillend, vind het heerlijk om op deze manier onze gevoelens uit te wisselen, ontbeer praktische ruimte om wat dan ook vorm te geven, we verkeren in totaal verschillende fases maar toch zou ik je op dit moment graag willen zoenen, je voelt zo dichtbij. Hoop dat je het niet vervelend vindt dat ik dit schrijf maar dit schrijven doet me verlangen om je te zoenen en ik weet dat het niet gaat gebeuren maar laat me of in het beste geval ons dan op zijn minst naar verlangen, stom he...”
Van begin aan af was het duidelijk geweest en ook gecommuniceerd, dat we geen “paar” konden worden en toch, en misschien juist hierom?, was ik verliefd geworden op hem.
Terugblikkend en gezien onze verlangens en huidhonger hadden we uiteindelijk, naar een paar maanden schriftelijke contact, toch (moeten) afspreken en...
Een liefdesdroom met flits en donder
Het gerommel van donder in de verte, kondigde de onweersbui aan. Ik dacht nog steeds dat ik het mis had, maar toen zei je dat je het hoorde donderen. We lagen in bed. Dicht tegen elkaar aan. Ik ben er dol op. Ook jij lijkt ervan te genieten, in slaap te vallen mij in je armen. Je handen blijven bewegen onder spiertrekkingen. Bewegingen die slaap aankondigen. Schokken die ik volg en die me gelukkig doen glimlachen als de donder nadert en de flitsen zichtbaar de donder vergezellen.
...en weer schokken je handen. Die handen die me zo teder hadden aangeraakt. Die flitsen van lust door mijn lichaam hadden laten gaan. Ik voel het nog steeds, je handen, die precies weten de gevoelige plekken van mijn lichaam op te zoeken. De handen die me weten aan te raken op een manier, die me laten trillen van genoot. De handen, die weten het verlangen in mij wakkeren. Het verlangen ernaar, om je te voelen, om je te proeven en om alles van jou in me op te nemen ...
Je zachte snurk doet me weer glimlachen en ik onderdruk het verlangen om je te kussen. Oh, deze mond, deze lippen! Welke hemelse kussen kunnen deze lippen worden uitgelokt. Je kussen smaken naar meer, verder, dieper, hoger. Ik kan me overgeven aan je kussen. Je kussen strelen en verbinden. Ze spelen met mijn lippen, mijn tong en onze sappen versmelten. Soms vraag ik om je mond, je lippen op de mijne. Speels weiger je jouw lippen aan mij te geven tot dat ik ze me neem.
Soms zoeken mijn ogen die van jou. Je ogen zo diep donker. Ogen die warm naar me kijken, redeneren naar mij en me in het echt kunnen zien. Ik heb het gevoel dat ik in ze kan verdrinken.
Je vingers in mij, mijn hete en natte pleziergrot. Blijf langzaam bewegen. Ik wil elke centimeter van je in me voelen. De flitsen in mij worden frequenter en dieper. Je mond, je tong zoeken mijn liefdesparel en bliksem en donder, tegelijkertijd doen mijn lichaam en mijn grot trillen.
Wat een bliksemflits en wat een donder!
De storm vertrekt en ik voel me warm, veilig en geliefd in je armen.
Onze laatste afspraak was 1 jaar geleden en we hebben de afstand en de vriendschap opgezocht...
Reactie schrijven