“Afstand houden”, schreeuwt de op mij toelopende jogger. Ik rij op mijn scootertje en zou heel graag afstand willen houden van die “brullende aap”, maar er komt op de ander rijbaan, niet in zicht voor de jogger, een fietser. “Kan niet, ga jij dan maar afstand houden,” roep ik terug... Met woede in mijn buik en de stille vraag, “hoezo gaat nu die idioot niet een boog lopen om me hen?” Maar nee, ik ga remmen wachten tot de fietser en jogger op afstand en veilig langs me hen zijn gegaan.
“Afstand houden” is dat een eenbaansweg? Voor de “brulaap” blijkbaar wel... en ik blijf nog een paar minuten in mijn woede hangen. “Afstand houden” brul ik tegen mezelf en neem een klein ommetje naar huis. Langs weilanden en enkele kleine boerderijen aan de kant van de stad. Makkelijk is het “afstand houden” hier. Ik kom maar nog weinig mensen tegen. Het weer en het vooruitzicht bijna weer thuis te zijn in mijn veilig en leeg nest, makten het voor mij ook makkelijk mogelijk afstand te nemen van mijn woede.
Merkwaardig! Ik mis ze de mensen om me hen, de gezelligheid en de (aan)rakingen. En toch voel ik me steeds beter en veiliger met het “afstand houden” en het “blijf thuis”. Sterker nog, ik voel de onzekerheid en zelf de angsten in me groter worden. Nee, ik ben niet bang voor de ziekte. Mijn angsten zijn ook geen angsten voor het en de bekende. Het niet gekende maakt me bang en het lijkt erop, als of mijn bereidheid me open te stellen tot iets en iemand “nieuw” steeds kleiner wordt.
De koosnaam van mijn vader voor me was “Schnecke” geweest. Schnecke of Schneckchen is letterlijk vertaald slak, slakje. En ik voel me op moment een beetje als een slakje. Teruggetrokken zit ik in mijn huisje, ga rustig mijn gangetje en laat me maar zien, als het veilig lijkt te zijn en de afstanden zijn gewaarborgd. Op moment kan ik genieten van de rust. Kan genieten ervan, dat er nauwelijks iemand is die aan me trekt, wat van me wil of moet hebben.
Wat moet er zijn als er een einde is gekomen aan het “afstand houden”?
Reactie schrijven