stilte

In een berichtje aan me stond, “Het is stil aan je kant! Heb je het druk?”... en ja binnen in me is het stil. Ook om me hen lijkt het stil, maar toch bruisend.

Oh, binnen in het “slakkenhuisje” in dat ik me heb teruggetrokken gebeurt heel veel. Toch wil ik niet meer er uitkomen uit het huisje. Het is zo cosy en voor al veilig hier.

Ik heb de “Corona afstand en stilte” in me opgezogen en voel me goed ermee.

Het kleine beetje structuur wat ik had, schijnt met de Corona maatregels nihil geworden en ik voel me rondzwerven in de dagen. Oh, ik doe veel. Zo heb ik gisteren bv de opstelling in mijn atelier verandert. De morgenzon scheen rechtstreeks op mijn werkplaats en dat was dan wel te veel licht. Sowieso ben ik veel aan het schilderen. Pas laatste week heb ik een door mij geschilderd vuurtoren naar de VS verstuurd. Het zijn altijd weer clownsgezichten, in de laatste weken ook portretten en tussen door vuurtorens die ik aan het schilderen ben.

Gelukkig was en is er wel een van mijn structuur gevers gebleven. Mijn wekelijkse afspraak met de voedselbank. Een ander, de zorg voor en om mijn buurvrouw is er ook, toch was ze een paar dagen geleden opgenomen in ziekenhuis en zorg is grotendeels verandert tot de stille zorg voor en om haar huisje. Ook heb ik natuurlijk een bezoek aan haar in ziekenhuis gebracht. Maar ja, gezellig is anders...

Ondertussen ben ik ze zat, de telefoongespreken, -afspraken, de berichtjes via de mail, WhatsApp, Messenger en Facebook. Ik heb geen zin meer om gespreken op afstand. Sterker nog, ik weet soms niet meer wat ik moet zeggen, schrijven. Het is als of de stilte ook mijn woorden heeft bereikt.

Net als de knuffels mis ik ze de gespreken met oogcontact en het kunnen zien en niet alleen voelen van de glimlach.

Ik mis ze, maar...

Begerig wacht ik op aanspraak, heel enthousiast als ik ze krijg.

Op zoek naar het antwoord, blijft het stil

...en ik ga schilderen...