Het blad Deventer Waag(t) in de tas, een dikke jas aan, want het vriest nog, de hond aan de riem en naar buiten. Van de 3e editie wil ik een exemplaar naar de mens(en), die de “hippie eend” in de tuin hebben staan. Ik had een kleine blog (een kijkje naar de andere kant van het hek) hierover geschreven en die was in het blad terecht was gekomen.
Ik had een klein briefje erbij gedaan, voor het geval, dat niemand thuis zou zijn.
Aanbellen dus... en ja, ik hoor iemand...
De deur tot ingang huis is geschuurd en het opstapje ervoor nieuw in de beits gezet. “Voorzichtig, die is nog nat, net in de verf gezet!” zegt de jonge vrouw die in de deur stond. De deur was open gemaakt van een leuke jonge dame, heel sympathiek. Ik word mijn verhaal tot hoe “haar eend” in het blad was beland kwijt.
Ook vroeg ik aan haar of ik een foto mocht nemen, maar nee dat mocht niet, niet nu... Haar haren nat en, en... Zelf een vrouw, begreep ik dat natuurlijk.
“Gaat het in het blad ook over kunst?” vroeg ze aan mij. “Ik ben kunstenaar en mijn heel huis is er vol met mijn kunst.”
“Oh, jouw huis ook, dat mijne ook,” en “ja, natuurlijk, maken berichten tot kunst en Deventer kunstenaren deel uit van het magazine.” was mijn antwoord.
“Kan ik u vinden, bellen? Dan maken we een afspraak voor een koffie en een foto!”
“Ik heb er een visitekaartje bij het blad gedaan en je kan me ook op FB vinden!”
We nemen afscheid met de zekerheid ervan onze kennismaking voort te zetten.
Op die manier was uit “Aan de andere kant van de hek “, een “Aan de andere kant van de deur” geworden.
En misschien ook een verhaal tot een van de volgende edities Deventer Waag(t)!
Reactie schrijven