Even nog het voedsel inpakken en ik was door een leuke jonge vrouw aangesproken, of ze mij wat vragen kon stellen. Ja, natuurlijk, kon dat! Ze stelde zich netjes aan me voor. Haar naam was Carrie. Ze vroeg me wie ik was, hoe lang ik bij de voedselbank kom en waardoor ik hier terecht was gekomen. Da valt veel over te vertellen, dacht ik. Mensen die mij kennen, weten dat ik graag en veel te vertellen heb, dat ik soms iemand niet één maar twee oren aan kon praten. Ik vertelde Carrie dus hoe ik bij de voedselbank terecht was gekomen. Hoe ik, van origine Duits, hier in Nederland terecht was gekomen. Dat ik vroeger zangeres was geweest en naar de dood van mijn man, de creativiteit, maar ook de voedselbank me weer aan één leven hebben geholpen. We waren een tijdje in gesprek geweest toen vroeg ze me, of ik aan een TV-talkshow “Op1”, woensdag 12 april, hier bij de voedselbank, wilde deelnemen. Ja, hoezo niet, was mijn antwoord. Carrie riep Sven, de redacteur erbij, die me begroete en ene Charles, die me o.a. vroeg of ik nog een foto van “Phantom of the Opera” had.
Langzaam kwam in me op, dat dat misschien toch een wat grotere show zou kunnen zijn. Hmmm... moest ik die mensen kennen? dacht ik bij me. Ik liet mijn gegevens achter en Carrie vertelde me nog dat ze het erg leuk zou vinden als ik mee deed en dat ik nog gebeld zou worden. Op weg naar buiten was ik nog aangesproken van een van de vrijwilligers, dat ze me met de auto wilden meenemen en terug naar huis wilden brengen. Uiteindelijk was de show op de late avond.
Terug thuis zat ik voor mijn computerbeeldscherm en was aan het googelen naar Op1..., Carrie en Sven, kon natuurlijk Op1, Carrie ten Napel en Charles Groenhuijsen vinden, ja die had ik gesproken.
Pas nu zag ik, waarvoor ik ja had gezegd: een dagelijkse, landelijks uitgezonden Talkshow op NPO1. Oh jee, maar ja, had jaren geleden camera en toneelervaring opgedaan en was niet bang, maar er steeg langzamerhand grote spanning, aanspanning in me op. Graag was ik de nieuws en de aanspanning kwijtgeraakt, had met iemand hierover gepraat, maar met wie, en als het niet doorgaat... Dus ik dreigde te “stikken” van de aanspanning. Aan de andere kant was het een goede oefening voor me. Blijf bij jezelf en rustig!
Oh, wat miste ik mijn vriend, met die ik eerder alles had kunnen delen.
Heel snel was het woensdag avond. Ik was er 2 uur voor begin van de show en hartelijk begroet door de vrijwilligers van de voedselbank, die ik natuurlijk bijna allen kende. De tv-crew had net pauze gehouden en diner gehad. Ik was op tijd, om van de heerlijke toetjes te kunnen genieten. Eindelijk kon ik mijn spanning laten zien, en beetje van mijn aanspanning kwijt. Ik ontmoete Lucy, assistente redactie, die ik eerder aan de telefoon had gesproken. Een geweldige meid, die samen met haar collega’s goed voor me zorgde.
Ongelooflijk de kleine hartverwarmende dingen aan de zijlijn van de grote show, zoals een vriendelijke begroetingen bij aankomst. Opmerkelijk veel handdrukken, vriendelijk en goedbedoeld. Eerder leek het me dat door en met Corona het oude gebruik van handen schudden was vergeten en niet meer terug wilde komen.
Opmerkelijk veel lieve knuffels! Oh, wat voelden die goed aan. Ook dat een leuk “oud” gebruik, door Corona bijna verdwenen.
Heel hartelijk was ik begroet door Carola... oh ja, ik had gezien dat ze ook erbij zou zijn en een minister was, maar pijnlijk ik kon haar achternaam niet herinneren ben begonnen te stotteren en liep weg... stomme Duitse tante... Bram, vrijwilliger zag was er gebeurd was en begon te lachen... Ik schaamte me wel, nadat de minister en ik waren opgemaakt, ging ik nog een keer naar Carola Schouten, minister voor armoedebeleid, en vroeg ze om een 2e kans tot een fatsoenlijke begroeting. Nu konden we beiden lachen!
Ik kreeg het headset en de meid van de ton vertelde me, dat ze de sequens waarin ik aan het zingen was, zo goed vond. Verassing, welk stukje?... Ze hadden een stukje uit een YouTube video, "Send in the Clowns", van mij mede in de zending opgenomen.
Een dan was het eindelijk zo ver. Ik mocht prominent altijd mede aan tafel zitten naast Carrie. De show vlog voorbij en... dikke knuffels, veel gelachen, napraten, samen van een drankje en wat chippies genieten...iemand heeft een foto gemaakt van Charles, Carrie en mij...
Thuis aangekomen was nog lang niet aan slaap te denken.
Ik had al een aantal apps gekregen. Eigenlijk wilde ik pas morgen de zending terugkijken, maar ik kon niet anders, moest rechtstreeks kijken...
Dat had ik vroeger ook wel vaker: ik kon me slecht zelf zien...
De volgende dagen was ik vaker herkent en kreeg complimenten voor mijn optreden in de show. Ook van de redactie was ik nog een keer aangesproken en bedankt!
Mijn ziel was geknuffeld en gestreeld!
Ik ben erg blij dat ik dit mocht beleven!
Bedankt!
Reactie schrijven