eindelijk en eindeloos tranen!

Ik schrijf aan hem. Het is een beetje alsof ik in zijn armen lig en hem over mij, mijn gevoelens vertel.

Het is nu iets meer dan 5 maanden geleden, dat hij afscheid heeft genomen van me. 

We hadden contact willen houden, maar dat kon ik niet, kan ik nog steeds niet. 

Nog steeds noem ik hem “lieve schat, lieverd, geliefde man” in mijn gedachten of ook hard op als ik alleen ben. Mijn hoop was geweest, dat het gemis, “meine Sehnsucht”, mijn verlangen naar hem minder zou worden, de pijn zachter na verloop van tijd. En ja, het gemis is iets minder geworden en de pijn wat verzacht, maar nog steeds moet ik bijna dagelijks aan hem denken en vaak stijgen dan ook tranen in me op. 

Soms vraag ik me, hoe het met hem is, hoop dat hij het naar zijn zin heeft, dat zijn leven zo dusdanig is veranderd, dat hij gelukkig kan zijn... 

Maar niet doen, zeg ik dan tegen mezelf... onnodig, zinloos, ja zelf dom...

Hij heeft mij vaak verteld dat hij niet van me houdt en ik denk, “je bent zelf schuld aan de pijn die je nu voelt!”. 

Al lang had ik gezien dat hij mij niet echt heeft gezien, dat hij me niet in zijn leven wilde hebben. Eigenlijk was het ook niet zo belangrijk voor me. ”Ik had ja mijn eigen leven en dat heeft hij alleen maar rijker gemaakt”, dacht ik. Tot, ja tot hij was begonnen afstand te nemen en ik volgens hem “ja niets anders had, dan het atelier” en misschien dacht hij ook, ik had niets anders dan “hem”? 

Of hij wel kon herinneren, dat ik 2 jaar geleden al afscheid wilde nemen en het dan toch niet door kon zetten. Soms denk ik, had ik het toen maar gedaan... Maar dan hoorde ik die man tegen me zeggen “wat zou ik je missen!” en ik denk aan die armen die me vasthouden, zie zijn ogen in de mijne kijken en het lijkt me weer erop, alsof ze diep in mijn ziel konden kijken en ik kon het afscheid niet doorzetten. Oh, ik had er geen spijt van, we hadden nog een fijne tijd met elkaar. 

Nog kan ik de diepe verbinding voelen, die uit ons vertrouwen in elkaar was ontstaan en weet, dat in het gemis hiervan mijn grootste pijn zit.

Vaak vroeg ik mij de laatste manden af en heb ik erover na moeten denken, hoezo mijn pijn om deze afscheid zo groot en zo diepgaande is. Dieper, pijnlijker als ik het ooit eerder had gevoeld. 

Tot een vriendin van mij tegen me zegt, “verbaast me niets, gezien hoeveel afscheiden je moest maken de afgelopen jaren!”

Oeps, kon ze gelijk hebben? Misschien een beetje? Of zelfs meer dan een beetje? 

Ik bekeek ze, mijn afgelopen jaren en zag mij afscheid nemen van een heel ander leven, mijn familie, 2 huizen, een man, mijn stiefkinderen, een hond en, en, en... 

Ik zag me maar vechten eerst om het overleven van mijn man en als die strijd was verloren, vocht ik tegen het alleen zijn, tegen armoede. Ik vocht om mijn overleven, mijn leven. De strijd heeft me erg moe en eenzaam gemaakt... En belangrijk om het vechten heb ik vergeten te huilen, te rouwen en los te laten.

En nu dat die man, die ik meest hebt vertrouwd de afgelopen jaren, mij ook heeft verlaten, kan ik niet meer sterk zijn. Moet ik bijna dagelijks huilen. Eindelijk rouwen, loslaten en niet meer vechten. 

En moet ik nog 5 maanden blijven huilen, dan is dat zo!