toch weer een hond?!

Wat miss ik Blue toch! En ik word steeds luier en slomer. En er is niemand, niet eens een hond, die ik wel twee oren aan kan praten.

Ik loop naar de keuken en nee, geen achtervolging door Blue. Mijn blik naar achteren niet meer nodig. Vallen over hem niet meer mogelijk. Ik heb te veel vleeswaren in mijn koelkast, nu moet ik ze alleen eten. Ja ik weet, niet goed, “maar erg lekker”, zou Blue zeggen.

Toch weer een hond in huis halen? Maar dan geen puppy meer een wat oudere en zeker een uit de dierenbescherming, toch. 

Ik kijk bij de dierenbescherming, op marktplaats voor afstand honden. Oh, bij de Kuipershoek hebben ze couple Australisch Herders, erg leuk, maar nee niet weer twee. Veel te druk! Niets meer voor mij. En natuurlijk ook te duur…

Bij de dierenspeciaalzaak moet ik vogelvoer halen en kom aan de praat met Marije. “Heb jij een idee? Iets gehoord van mensen die afstand moeten, willen nemen van een hond(je)? Moet geen puppy, mag wat groter en graag ook “ouder gerecht”, mijn leeftijd gerecht, rustig(er)!” “Hmmm, op moment hebben we hier geen informatie over, maar… Ik werkte in het asiel op Curaçao! https://www.facebook.com/kachodikorsou En ik weet van een forster, die zwerfhonden uit Curaçao opneemt en bemiddeld. Daar vandaan komt ook onze hond!” 

Wow, Curaçao, dat was een trigger voor me. Zo meteen komen beelden in me op van het eiland, van de vakantie en therapie met Jürgen in 2012. 

Marije en ik kijken naar de FB-website van de pleegplek en da zag ik hem voor het eerst, Red, maar een puppy! Een Puppy, echt, hmmm? Nee toch! Maar ik ben al enthousiast tot de plek. https://www.facebook.com/groups/1368515490326053

Marije maakte contact tot Gerina en weer thuis schreef ik een berichtje aan haar. Ze stuurde mij een intake, stelde me Jill voor en nodigde me uit te komen kijken. Jill is een 2-jarige dame, erg leuk, maar Red bleef in mijn hoofd.

Ik was vast besloten een bezoek aan te brengen aan het “House of dog’s”. 

Maar hoe kom ik daar? Wilsum in Duitsland. Niet al te ver (55 km), maar zonder auto…?

Uiteindelijk kon ik een auto van een lieve vriendin lenen en moest dan niet eens alleen gaan, omdat ik begeleid was door een voormalige buurvrouw en moeder van mijn vriendin. Gezellig!

Eindelijk ter plekke aangekomen waren we vriendelijk begroet van Gerina en natuurlijk ook de honden. 

In de ren waren we eerst voorgesteld aan Jill. Een lieve en mooie dame. Een beetje onzeker, maar speels en erg vriendelijk. Ik was heel blij erom snoepjes te hebben meegenomen. 

Red en zijn broertje had ik in de kennel naast Jill ook al gezien en het rode liefje bleef gewoon in mijn hoofd. Ik vroeg aan Gerina of ze Red wilde halen, zodat ik ook met hem tijd kon hebben. Ze haalde beiden Red en zijn broertje Don. Nu waren er 3 honden in de ren en het was erg gezellig. Ik ging een beetje op zij en riep ze en Red was de eerste geweest, die op me afkwam. 

Jill of Red, Red of Jill… voor mij een moeilijke beslissing. Het liefst had ik beiden een nieuw thuis willen geven, maar nee, dat kon niet. Te duur, te druk en stressvol voor me…

We gingen naar huis rijden en ik had besloten nog een nacht erover te slapen, voordat ik een beslissing wilde nemen.

Maar eigenlijk, eigenlijk was Red al niet alleen maar meer in mijn hoofd, maar ook in mijn hart!

Naar een nachtje nauwelijks slapen heb ik dan de knop doorgehakt. Red moet het worden, mijn nieuw huisgenootje, nieuw vriend op vier poten!

Net ook de administratieve dingen geregeld. Nu alleen maar nog een afspraak maken voor het naar huis halen!

Happy! Hallo Red?! 

Ben nog niet helemaal uit of hij Red blijft heten, misschien wordt hij ook een “Rembrandt”